odkrył je prawdziwe. A kiedy uwierzą w imię, jakie ktoś im nada - Rozkwitają...

starannie go złożył i położył obok siebie. Cały czas trzymał jednak Różę w dłoni.
Przez długą chwilę patrzyli sobie prosto w oczy.
- Akurat to jestem w stanie zrozumieć. Gdybym musiał bez przerwy znosić Jeana-Paula, też bym zaczął pić, żeby nie zwariować. To był straszny człowiek, uwierz mi.
tylko dlatego, że ogrzewały planetę i były przydatne do podgrzewania posiłków. Był przywiązany do wulkanów
Mark nie posiadał się ze zdumienia. Jakim cudem ktoś może tak po prostu wziąć swoje rzeczy i ruszyć w drogę? Wszystkie znane mu kobiety potrzebowałyby kilku godzin, żeby się spakować, o czasie potrzebnym na podjęcie decyzji nie wspominając. Tammy zachowywała się tak, jakby miała w plecaku wszystko, co jej do życia potrzebne.
Nagle bowiem zawstydził się, iż zostawił Różę bez opieki i sprawił jej przykrość swoją nieobecnością. Ale Róża co
zachowaniu, lecz nie umiał zgadnąć, co jest tego przyczyną. Martwił się i sądził, że może się przeziębiła. Otulił ją
Była siódma wieczorem. Mark siedział przy biurku w swoim gabinecie, bezskutecznie próbując pracować. Wszystko wydawało się jakieś... inne. Zawsze czuł się tak dobrze w Renouys. Tu mógł się odciąć od wszystkiego, cze¬go nie znosił, a teraz miał wrażenie, jakby jego ulubione miejsce ziało chłodem. Było tu nieprzyjemnie pusto i cicho.
- Jasne, tak jest najłatwiej, Na tym polega rządzenie, prawda? Całą robotę zwala się na innych.
chciałem ją wyrzucić. Ale kiedy spojrzałem wokół i zobaczyłem, że jest ona jedną żywą wówczas zielenią na mojej
- Dlaczego nie zawiozła go do ciebie?

- Nie mogę mu pomóc, nawet nie wiem, gdzie on się podziewa. Poza tym jeśli naprawdę zechce wrócić, wie gdzie
- Wielkość to nie wszystko - rzucił z urazą ambasador.

– Nie, ale dałam słowo...
- Nie potrafię słać maślanych spojrzeń przez pokój,
sobie wy-koncypował. Jednak dziś przekonał
w łazience senatora – powiedziała lekko i pocałowała go na
zdumieniem spostrzegł, że drży. Włożył ją do
- Godzinę temu wyszedł z porodówki, miał w ręku kluczyki
dziennikarze na pewno trochę ich przytrzymają.
rękami i nogami. W dodatku z każdym dniem
Doprowadzę cię do domu i opatrzę. Chyba że nie dasz rady
– Przepraszam – mruknęła dziewczyna. Droga zwęziła się
tarapatach.
trudna do nazwania tęsknota. Musiała się
Znała go od samego początku swojego pobytu w Vermoncie.
– Nikomu nic nie powiem o tobie ani o tym, co robisz. Po
krzyczało jej w duszy, ale nie odważyła się